การทำงานเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ หลายคนทำงานจนไม่ลืมหูลืมตาจนลืมคนที่ทำงานร่วมกัน หรือที่เราเรียกว่า บ้างาน หรือบางคนวุ่นวายกับคนมากจนลืมงานที่เราเรียกว่า บ้าคน
|
การทำงานเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ หลายคนทำงานจนไม่ลืมหูลืมตาจนลืมคนที่ทำงานร่วมกัน หรือที่เราเรียกว่า บ้างาน หรือบางคนวุ่นวายกับคนมากจนลืมงานที่เราเรียกว่า บ้าคน |
| . |
| .. |
|
หลาย ๆ คนโดยเฉพาะคนที่จบใหม่ ๆ ที่ติดว่าตัวเองเก่งตลอดเวลา เมื่อได้งานที่รับมอบหมายมาจะลุยงานจนลืมหูลืมตา จนไม่ได้มองว่ายังมีคนข้าง ๆ คนที่ทำงานร่วมกัน ทำงานมาตั้งนานรู้จักคนไม่กี่คน หรืออาจจะรู้จักแค่คนที่ติดต่อด้วย คนประเภทนี้อาจจะมีผลงานที่ดีเด่นในสายตาผู้บังคับบัญชา แต่จะอยู่ได้ไม่นานเพราะสภาพแวดล้อมบีบบังคับทำให้ทำงานแล้วไม่สนุก นั่นเป็นบุคลิกภาพแบบหนึ่งของคน แต่ก็มีหลายคนเมื่อถึงที่ทำงานวัน ๆ เอาแต่จ้อไปเรื่อยผลงานไม่ค่อยมีแก้ตัวไปวัน ๆ คนพวกนี้เป็นที่รักของทุกคน แต่เจ้านายอาจจะไม่ชอบ แต่ถ้าเจ้านายที่ชอบประจบสอพลอจะเป็นที่รักของเจ้านาย แล้วเราควรจะทำอย่างไรดี |
| . |
|
.ในการทำงานเราไม่ควรที่จะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เราควรที่จะแบ่งให้เท่า ๆ กัน หรือบางอย่างอาจจะมากสักหน่อยขึ้นอยู่กับภาระหน้าที่การงาน แต่สำหรับการเริ่มงานใหม่เราควรที่ให้น้ำหนักของงานมากกว่าคนสักเล็กน้อย เช่น ถ้าเราให้การทำงานและการปฏิสัมพันธ์กับคนมีคะแนนเต็ม 9 ในการเริ่มงานใหม่ ๆ เราควรจะให้การทำงานต่อคนที่ 6:5 หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ เพิ่มคะแนนไปเรื่อย ๆ จนถึง 9:9 ซึ่งมีน้อยคนที่จะทำได้ ส่วนใหญ่เมื่อทำงานไปแล้วจะมีลักษณะ เช่น 9:5 หรือ 5:9 ก็คือ ไม่บ้างานหรือไม่ก็บ้าคนไปเลย ซึ่งส่วนใหญ่เมื่ออยู่ที่ไหนนาน ๆ จะเป็นอย่างนี้เสมอ |
| . |
|
ในการที่เราทำงานที่ใดนาน ๆ ควรจะตรวจสอบพฤติกรรมของเราตลอดเวลาว่า บ้างานมากเกินไปหรือบ้าคนมากเกินไปหรือเปล่า เพื่อที่จะปรับพฤติกรรมการทำงานของเราให้ถูกต้อง และไม่ถูกมองว่ามีพฤติกรรมที่แตกต่างจากคนอื่น นั่นเป็นการวางกลยุทธ์ที่สำคัญสำหรับตัวคุณเองให้ทำงานอย่างมีความสุขณเองให้ทำงานอย่างมีความสุข |
Thailandindustrycom_official
