การสื่อสารข้อมูลในงานอุตสาหกรรม
ตอนที่ 14 มารู้จักโปรโตคอล IEC 60850-5-103 (ตอนที่ 1)
พิชิต จินตโกศลวิทย์ 
pichitor@yahoo.com

IEC 60870-5-103 หรือเรียกสั้นๆ ว่า IEC-103 เป็นมาตรฐานการสื่อสารสำหรับการเชื่อมต่ออุปกรณ์ระบบป้องกันกับระบบ SCADA (Substation Control and Data Acquisition) มาตรฐานนี้ได้พัฒนาเพิ่มเติมจากมาตรฐาน IEC 60870-5-1, -2, -3, -4, -5 ซึ่งจริง ๆ แล้วมีต้นกำเนิดมาจากโปรโตคอล VDEW ของ SIEMENS มาตรฐานเหล่านี้ได้กำหนดรูปแบบฟอร์แมตของเฟรมทั้งระดับดาต้าลิงก์ (Data Link) และแอพพลิเคชั่น (Application) รวมทั้งวิธีการส่งโปรโตคอลสำหรับระบบควบคุมแบบระยะไกล ในทางปฏิบัติแล้ว IEC-103 ได้เลือกบางส่วนที่ต้องการเท่านั้นมาจากมาตรฐานดังกล่าว โดยไม่ได้นำมาทั้งหมด และยังได้เพิ่มเติมส่วนที่ต้องการเพื่อให้ใช้งานกับอุปกรณ์ระบบป้องกันได้อย่างสมบูรณ์ หรือสนับสนุนฟังก์ชันที่อาจจะถูกเพิ่มเติมได้ภายหลัง

โดยทั่วไปแล้ว ผู้ผลิตรีเลย์ป้องกันที่สนับสนุนมาตรฐาน IEC-103 จะไม่พัฒนาให้ตัวรีเลย์ป้องกันสนับสนุนทุกคุณสมบัติตามมาตรฐาน ดังนั้นคุณสมบัติที่รีเลย์ตัวนั้นสนับสนุนจะแสดงในตาราง Interoperability ที่แนบมาในคู่มือของอุปกรณ์นั้น ๆ ดังนั้นผู้ติดตั้งต้องควรตรวจสอบตารางนี้ก่อนให้แน่ใจว่ามันมีคุณสมบัติที่ต้องการ และทำงานเข้ากันได้กับระบบ SCADA เดิม

IEC-103 เป็นโปรโตคอลประเภท Master-slave โดยที่ตัวรีเลย์ป้องกันจะทำตัวเป็นสแลฟและตัว SCADA หรือ RTU (Remote Terminal Unit) ในสถานีย่อยจะทำตัวแบบมาสเตอร์ ตามมาตรฐานจริงๆ แล้วจะเรียกอุปกรณ์ที่ทำหน้าที่มาสเตอร์ว่า Primary Station และเรียกอุปกรณ์ที่ตัวเป็นสแลฟว่า Secondary Station

สำหรับชั้นเลเยอร์ตาม OSI ของโปรโตคอล IEC-103 จะประกอบด้วย 3 เลเยอร์ ได้แก่ ฟิสิคอลเลเยอร์, ลิงก์เลเยอร์ และแอพพลิเคชั่นเลเยอร์ (Physical Layer, Link Layer and Application Layer) โดยชั้นฟิลิคอลเลเยอร์สามารถเป็นได้ทั้งสายใยแก้วนำแสง, RS-485 หรือ RS-232  แต่ถ้าเป็นสายใยแก้วนำแสง หัวต่อตามมาตรฐานจะเป็นหัว BFOC/2.5 ตามที่ระบุใน IEC 60874-10 แต่จริง ๆ แล้วในท้องตลาดมักจะเป็นหัว FSMA และ ST สำหรับสถานะว่างในการสื่อสารของสัญญาณแสงของ IEC-103 จะเป็นสถานะไฟติด (Light On) ซึ่งจะตรวจสอบสถานะได้ดีกว่า แตกต่างจากโปรโตคอล SPAbus ที่จะใช้สถานะไฟดับ (Light Off)

ในการทำงาน มาสเตอร์จะทำการโพลลิ่ง (Polling) ข้อมูลจากสแลฟ ซึ่งข้อมูลจะถูกแบ่งกลุ่มตามระดับความสำคัญในชื่อทางเทคนิคว่าคลาส (Class) นั้นคือ คลาส 1 และ คลาส 2 โดยคลาส 1 มีระดับความสำคัญสูงกว่าและโดยปกติมีไว้สำหรับข้อมูลชนิด อีเวนต์ (Event) เช่น อะลาร์ม (Alarm) ในส่วนของคลาส 2 นั้นมีระดับความสำคัญต่ำกว่า และส่วนใหญ่มีไว้สำหรับส่งค่าค่าอะนาลอก (Analog) หรือ ค่าวัด

ในการดึงข้อมูลนั้น มาสเตอร์จะทำการโพลลิ่งด้วยการถามข้อมูลคลาส 1 หรือ คลาส 2 เท่านั้น โดยที่สแลฟจะตอบการถามข้อมูลคลาส 2 โดยการนำค่าในบัฟเฟอร์ที่อัพเดตล่าสุดส่งให้มาสเตอร์ซึ่งจะมีค่าตลอด เช่น ค่าวัด แต่สำหรับการตอบการถามข้อมูลคลาส 1 นั้น สแลฟจะนำเหตุการณ์เปลี่ยนแปลง หรือ อีเวนต์ในหน่วยความจำส่งแบบเรียงลำดับตาม FIFO (First In First Out) ส่งมาสเตอร์ หรือไม่ก็ตอบด้วยเมสเซจปฏิเสธ ถ้าไม่มีอีเวนต์ในหน่วยความจำคลาส 1 เลย สิ่งที่พิเศษอย่างหนึ่งนั้นคือ อีเวนต์คลาส 1 ยังใช้ในการตอบสนองคำสั่งคอนโทรล หรือ คำสั่ง GI (General Interrogation) ซึ่งเมสเซจที่ใช้ในการตอบกลับจะถูกเก็บไว้ในหน่วยความจำของคลาส 1

ในสภาวะปกติแล้วมาสเตอร์จะทำการโพลลิ่งหรือถามข้อมูลคลาส 2 ตลอดแต่จะสังเกตบิต ACD จาก   เมสเซจที่ตอบกลับมา ถ้ามาสเตอร์พบว่าบิต ACD ในเมสเซจที่มาจากสแลฟถูกเซต แล้วมาสเตอร์จะทำโพลลิ่งคลาส 1 จนกว่าอีเวนต์ในบัฟเฟอร์จะหมด หลังจากนั้นจะทำการโพลลิ่งคลาส 2 ต่อไป

ฟอร์แมตของเฟรมดาต้าลิงก์

สำหรับเฟรมในระดับชั้นลิงก์เลเยอร์ หรือดาต้าลิงก์จะเป็นไปตามมาตรฐาน FT1.2 ของ IEC 60870-5-1. ซึ่งจะมีคุณสมบัติที่แตกต่างเด่นชัดจากเฟรมประเภทอื่นตรงที่ไม่มีฟิลด์ที่อยู่ของมาสเตอร์ นั้นหมายถึงว่า ระบบนี้สามารถมีมาสเตอร์เดียวเท่านั้นในหนึ่งเครือข่าย โดยการพิจารณาทางเทคนิคการสื่อสารของโปรโตคอลแล้วจะมีการส่งข้อมูลเป็นไบต์แบบอะซิงโครนัส (Asynchronous)  การส่งข้อมูลแต่ไบต์จะใช้จำนวนบิตทั้งหมด 11 บิต (1 บิตเริ่ม, 8 บิตข้อมูล, 1 บิตหยุด และ 1 บิตพาริตี้แบบอีเวน (Even)) โดยที่อัตราความเร็วตามมาตรฐานในการส่งจะมีเพียง 2 ค่า นั้นคือ 9,600 หรือ 19,200 b/s

สำหรับเฟรมในระดับชั้นลิงก์เลเยอร์ หรือดาต้าลิงก์จะเป็นไปตามมาตรฐาน FT1.2 ของ IEC 60870-5-1. ซึ่งจะมีคุณสมบัติที่แตกต่างเด่นชัดจากเฟรมประเภทอื่นตรงที่ไม่มีฟิลด์ที่อยู่ของมาสเตอร์ นั้นหมายถึงว่า ระบบนี้สามารถมีมาสเตอร์เดียวเท่านั้นในหนึ่งเครือข่าย โดยการพิจารณาทางเทคนิคการสื่อสารของโปรโตคอลแล้วจะมีการส่งข้อมูลเป็นไบต์แบบอะซิงโครนัส (Asynchronous)  การส่งข้อมูลแต่ไบต์จะใช้จำนวนบิตทั้งหมด 11 บิต (1 บิตเริ่ม, 8 บิตข้อมูล, 1 บิตหยุด และ 1 บิตพาริตี้แบบอีเวน (Even)) โดยที่อัตราความเร็วตามมาตรฐานในการส่งจะมีเพียง 2 ค่า นั้นคือ 9,600 หรือ 19,200 b/s

 โดยมาตรฐานแล้วเมสเซจหรือเฟรมของ IEC-103 ถูกพิจารณาได้ 3 รูปแบบดังต่อไปนี้
-  เมสเซจแบบความยาวไม่คงที่
-  เมสเซสความยาวคงที่ หรือเมสเซจขนาดสั้นขนาด 5 ไบต์
-  เมสเซจอักขระเดี่ยว ขนาด 1 ไบต์ เช่น 0xE5 สำหรับการยืนยันรับทราบ

 

 รูปที่ 1 ชนิดของเฟรม IEC-103

 พิจารณาที่ส่วนหัวของระดับชั้นลิงก์เลเยอร์จะประกอบด้วย 8 บิตดังต่อไปนี้
 

 

รูปที่ 2 คอนโทรลไบต์

-  บิตเฟรมเคาต์บิต (FCB:Frame Cout Bit): บิตนี้โดยปกติจะเปลี่ยนแปลงสลับค่าระหว่าง 0 และ 1 ในการส่งแต่ละครั้งของเมสเซจทั้งเฟรมของมาสเตอร์ และสแลฟที่ส่งด้วยฟังก์ชัน 3, 10 หรือ 11 (ตามตารางที่ 1) บิต FCB ถูกใช้เพื่อตรวจสอบเฟรมซ้ำ หรือเกิดการสูญหาย ถ้าบิต FCB มีค่าเท่ากันกับเฟรมก่อนหน้าในกรณีมาสเตอร์ แสดงว่าสแลฟต้องตอบเมสเซจ หรืออีเวนต์ที่ส่งไปแล้วก่อนหน้า เนื่องจากมีการบ่งบอกว่ามีการสูญหายของเฟรมที่ตอบก่อนหน้านี้ แต่อย่างไรก็ตามในการคอนโทรล สแลฟไม่ควรทำการคอนโทรลเดิมซ้ำ ดังนั้นเพื่อให้การทำงานของบิต FCB สมบูรณ์ สแลฟควรที่ต้องเก็บเมสเซจที่รับจากมาสเตอร์ครั้งล่าสุดจากมาสเตอร์ไว้ก่อนรวมไปถึงเมสเซจที่ส่งออกไปล่าสุด เช่นกัน อีกกรณีที่มาสเตอร์ส่งเมจเซจเดิมซ้ำก็อาจเกิดจากการเกิดตรวจสอบเจอของผิดพลาดในเมสเซจที่รับจากสแลฟ

- บิตเฟรมเคาต์วาลิด (FCV: Frame Count Valid): ถ้าบิต FCV มีค่าเท่ากับ 1 แสดงว่ามีการเปิดใช้กลไกของ FCB โดยการที่จะเซตค่าบิต FCV ได้ไม่ได้ก็ยังขึ้นอยู่กับฟังก์ชันที่ใช้ตามมาตรฐาน

- บิตแอคเซสดีมานด์ (ACD:Access Demand): โดยถ้าบิต ACD เท่ากับ 1 นั้นหมายความว่ามีข้อมูลของคลาส 1 ในหน่วยความจำบัฟเฟอร์รอให้มาสเตอร์ร้องขอ

- บิตดาต้าโฟลว์คอนโทรล (DFC: Data Flow Control): ถ้าบิต DFC ถูกเซต นั้นหมายความว่า ถ้ามีการส่งเมสเซจจากมาสเตอร์มาให้สแลฟอีกอาจจะทำให้สแลฟเกิดการโอเวอร์โฟลว์ หรือทำงานผิดพลาดได้

ในระดับชั้นดาต้าลิงก์ยังมีส่วนของรหัสฟังก์ชัน (Function Code) ที่นิยามหน้าที่ของแต่ละเมสเซจในชั้นนี้ สำหรับรหัสฟังก์ชันที่ใช้มาตรฐาน IEC-103 จะถูกแสดงไว้ในตารางที่ 1 และ 2 พิจารณาที่ตารางมาสเตอร์จะพบว่าจะสามารถเป็นเมสเซจแบบความยาวไม่คงที่เฉพาะรหัสฟังก์ชัน 3 และ 4 ซึ่งใช้ออกคำสั่งคอนโทรลจากมาสเตอร์ไปยังสแลฟ ในส่วนรหัสฟังก์ชันที่เหลือของมาสเตอร์จะเป็น      เมสเซจแบบสั้นความยาว 5 ไบต์ทั้งหมด
      
สำหรับการพิจารณาในส่วนของตารางสแลฟนั้น เมสเซจที่เป็นแบบความยาวไม่คงที่จะมีเฉพาะเมสเซจที่ใช้รหัสฟังก์ชัน 8 เท่านั้นที่เหลือจะเป็นเมสเซจแบบสั้นทั้งหมด

          ตารางที่ 1 รหัสฟังก์ชันของมาสเตอร์

ตารางที่ 2 รหัสฟังก์ชันของสแลฟ

ฟอร์แมตข้อมูลระบบแอพพลิเคชั่น
ในทางเทคนิคเฉพาะเมสเซจแบบความยาวไม่คงที่เท่านั้นที่จะสามารถบรรจุข้อมูลในระดับแอพพลิเคชั่นได้โดยสำหรับมาสเตอร์นั้น คือ เมสเซจที่ใช้รหัสฟังก์ชัน 3 หรือ 4 และสำหรับสแลฟก็คือ    เมสเซจที่ใช้รหัสฟังก์ชัน 8 ส่วนเมสเซจอื่น ๆ นั้นจะมีข้อมูลระดับดาต้าลิงก์เท่านั้น

ศัพท์ทางเทคนิคที่สำคัญในระดับแอพพลิเคชั่นคือ แอพพลิเคชั่นเซอร์วิสดาต้ายูนิต (ASDU: Application Service Data Unit) โดยที่หนึ่งเมสเซจจะสามารถมีได้หนึ่ง ASDU เท่านั้น ในส่วนรายละเอียดของจะถูกแสดงในตารางที่ 3 สำหรับส่วนหัวของ ASDU จะใช้พื้นที่จำนวน 6 ไบต์ (TYP, VSQ, COT, ADDRESS, FUN and INF) และที่เหลือจะเป็นส่วนของข้อมูลที่เปลี่ยนแปลงตามการร้องขอหรือชนิดของเมสเซจ

ตารางที่ 3 ASDU
 

 

1. ทิศทางของข้อมูล (Direction)
  ทิศทางของข้อมูลเป็นศัพท์ทางเทคนิคโดยมีสองทิศทางในการส่งข้อมูลที่ระดับแอพลิเคชั่นดังต่อไปนี้
- ทิศทางมอนิเตอร์ (Monitor Direction):ซึ่งใช้ในการบ่งบอกว่าเมสเซจนี้ใช้สำหรับมอนิเตอร์โดยสามารถพิจารณาจากฟิลด์ COT ซึ่งปกติเมสเซจเหล่านี้จะมาจากสแลฟหรือเรียกอีกอย่างว่าเมสเซจจากสแลฟไปยังมาสเตอร์ ตามรูปที่ 3

    

 รูปที่ 3 ทิศทางมอนิเตอร์

 

- ทิศทางคอนโทรล (Control Direction): บ่งบอกว่าเมสเซจนี้ใช้สำหรับการควบคุม หรือคอนโทรลซึ่งต้องมาจากมาสเตอร์โดยสามารถพิจารณาจากฟิลด์ COT ตามรูปที่ 3 และสามารถเรียกอีกอย่างว่าเมสเซจจากมาสเตอร์สู่สแลฟ

    

  รูปที่ 4 ทิศทางคอนโทรล

2. ฟอร์แมตเมสเซจ ASDU 

เมสเซจที่มี ASDU หรือ เมสเซจที่ทำงานในระดับแอพพลิเคชั่นจะมีรูปแบบพื้นฐานเรียงลำดับไบต์ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม ซึ่งจะต้องเป็นค่า 68h เสมอ

- ความยาว (เป็นจำนวนไบต์ทั้งหมดนับจากไบต์คอนโทรลไปถึงไบต์สุดท้ายในส่วนข้อมูล)

- ความยาวครั้งที่สองมีค่าเท่ากับไบต์ก่อนหน้าเพื่อเพิ่มการตรวจสอบการผิดพลาดของเมสเซจ

- อักขระเริ่มตัวที่สองซึ่งจะต้องเป็นค่า 68h เสมอ

- คอนโทรลไบต์

- แอดเดรสของรีเลย์

- TYP ชนิดของเมสเซจ หรือหมายเลข ASDU

- VSQ โครงสร้างข้อมูล

- COT เหตุผลในการสร้างเมสเซจ

- คอมมอนแอดเดรสของ ASDU โดยปกติจะมีค่าเท่ากับแอดเดรสของรีเลย์ ยกเว้นกรณีสแลฟเป็น RTU

- FUN เป็นหมายเลขระบุประเภทฟังกชั่นป้องกันที่ทำงาน หรือสร้างอีเวนต์ เช่น รีเลย์กระแสเกิน

- INF เป็นหมายเลขที่บ่งบอกประเภทอีเวนต์ หรือข้อมูล เช่น การเกิดการปิกอัพ (Pick-up)

- ส่วนของข้อมูลที่ขนาดและประเภทจะเกี่ยวข้องกับค่าในฟิลด์ TYP และ VSQ

- เช็คซัม มีไว้เพื่อใช้ตรวจสอบความผิดพลาดของเมสเซจ

- อักขระจบ ซึ่งค่าเท่ากับ 16h เสมอ

เมสเซจการมาสเตอร์ไปยังสแลฟ

     โดยเมสเซจทั้งหมดจะอยู่ในทิศทางคอนโทรลซึ่งมีรายละเอียดดังต่อไปนี้

1. การร้องขอการรีเซตการสื่อสาร (Request for Communication Unit Reset) มีขนาด 5 ไบต์เรียงตามไบต์ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม จะมีค่าเท่ากับ 10h เสมอ
- คอนโทรลไบต์ จะมีค่าเท่ากับ 40h เสมอ                                                                                                                      
- แอดเดรส เป็นแอดเดรสของสแลฟ
- เช็คซัม จะเป็นผลบวกของคอนโทรลไบต์และแอดเดรสโดยไม่คิดส่วนทด
- อักขระจบ จะมีค่าเท่ากับ 16h เสมอ

 

รูปที่ 5 ตัวอย่างเมสเซจการร้องขอรีเซตสื่อสารไปยังรีเลย์แอดเดรสเท่ากับ 1 

  

ในการเริ่มติดต่อครั้งแรกหลังจากที่รีเลย์เริ่มทำงาน หรือแม้กระทั่งมีการรีเซตรีเลย์ทั้งแบบฮาร์ดแวร์ หรือซอฟต์แวร์ ต้องมีการร้องขอการรีเซตการสื่อสารเสมอ โดยปกติแล้วรีเลย์จะไม่กระทำการใด ๆ ในทางการสื่อสารถ้ายังไม่รับการร้องขอนี้ก่อน ถ้ารีเลย์ปกติและพร้อมจะทำการยืนยันรับทราบในทางบวก

2. การร้องขอการรีเซตเฟรมเคาท์บิต (Request for Frame Count Bit Reset) มีขนาด 5 ไบต์เรียงตามไบต์ดังต่อไปนี้
 - อักขระเริ่ม จะมีค่าเท่ากับ 10h เสมอ
 - คอนโทรลไบต์ จะมีค่าเท่ากับ 47h เสมอ 
 - แอดเดรส เป็นแอดเดรสของสแลฟ
 - เช็คซัม จะเป็นผลบวกของคอนโทรลไบต์และแอดเดรสโดยไม่คิดส่วนทด
 - อักขระจบ จะมีค่าเท่ากับ 16h เสมอ

  
รูปที่ 6 ตัวอย่างการร้องขอการรีเซตเฟรมเคาต์บิต ไปยังรีเลย์แอดเดรสเท่ากับ 1

การขอรีเซตบิต FCB มีไว้เพื่อขอเรียงซีเควนซ์คำสั่งใหม่ ในระบบบางระบบอาจใช้การร้องขอนี้ในการขอเริ่มการติดต่อสื่อสารที่มีศักย์เท่ากับรีเซตการสื่อสาร

3. การร้องขอสถานะการสื่อสาร (Request for Link Status) มีขนาด 5 ไบต์เรียงตามไบต์ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม จะมีค่าเท่ากับ 10h เสมอ
- คอนโทรลไบต์ จะมีค่าเท่ากับ 49h เสมอ 
- แอดเดรส เป็นแอดเดรสของสแลฟ
- เช็คซัม จะเป็นผลบวกของคอนโทรลไบต์และแอดเดรสโดยไม่คิดส่วนทด
- อักขระจบ จะมีค่าเท่ากับ 16h เสมอ

รูปที่ 7 ตัวอย่างการร้องขอสถานะการสื่อสาร ไปยังรีเลย์แอดเดรสเท่ากับ 1

ในทางปฎิบัติแล้วจะไม่ค่อยได้ใช้คำสั่งนี้ ซึ่งเป็นการร้องขอเพื่อตรวจสอบสถานะของการสื่อสาร แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรให้ระบบดีขึ้นมาได้

4. การร้องขอข้อมูลคลาส 1 (Request for Data Class 1) มีขนาด 5 ไบต์เรียงตามไบต์ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม จะมีค่าเท่ากับ 10h เสมอ
- คอนโทรลไบต์ จะมีค่าฐานสองดังนี้: 01X1 1010 โดยที่ X=FCB จะสลับค่าระหว่าง 0 และ 1 
- แอดเดรส เป็นแอดเดรสของสแลฟ
- เช็คซัม จะเป็นผลบวกของคอนโทรลไบต์และแอดเดรสโดยไม่คิดส่วนทด
- อักขระจบ จะมีค่าเท่ากับ 16h เสมอ

รูปที่ 8 ตัวอย่างการร้องขอข้อมูลคลาส 1 ไปยังรีเลย์แอดเดรสเท่ากับ 1

เมื่อรีเลย์ได้รับการร้องขอนี้ รีเลย์จะตอบกลับด้วยเมสเซจของอีเวนต์ในบัฟเฟอร์ข้อมูลคลาส 1 แต่ถ้าไม่มีอีเวนต์ในบัฟเฟอร์ รีเลย์ก็จะตอบกลับว่าไม่มีข้อมูลคลาส 1 ให้มาสเตอร์รับทราบ

5. การร้องขอข้อมูลคลาส 2 (Request for Data Class 2) มีขนาด 5 ไบต์เรียงตามไบต์ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม จะมีค่าเท่ากับ 10h เสมอ
- คอนโทรลไบต์ จะมีค่าฐานสองดังนี้: 01X1 1011โดยที่ X=FCB จะสลับค่าระหว่าง 0 และ 1 
- แอดเดรส เป็นแอดเดรสของสแลฟ
- เช็คซัม จะเป็นผลบวกของคอนโทรลไบต์และแอดเดรสโดยไม่คิดส่วนทด
- อักขระจบ จะมีค่าเท่ากับ 16h เสมอ

รูปที่ 9 ตัวอย่างการร้องขอข้อมูลคลาส 2 ไปยังรีเลย์แอดเดรสเท่ากับ 1

 
เมื่อรีเลย์ได้รับการร้องขอนี้ รีเลย์จะตอบกลับเมสเซจที่เกี่ยวกับข้อมูลคลาส 2 ซึ่งส่วนใหญ่เป็นค่าวัดจึงมีค่าเสมอในบัฟเฟอร์

6. การเข้าจังหวะเวลา (Time Synchronization-ASDU Type 6) เรียงตามไบต์ได้ดังต่อไปนี้
- อักขระเริ่ม ซึ่งจะต้องเป็นค่า 68h เสมอ
- ความยาว (เป็นจำนวนไบต์ทั้งหมดนับจากไบต์คอนโทรลไปถึงไบต์สุดท้ายในส่วนข้อมูล)
- ความยาวครั้งที่สองมีค่าเท่ากับไบต์ก่อนหน้าเพื่อเพิ่มการตรวจสอบการผิดพลาดของเมสเซจ
- อักขระเริ่มตัวที่สองซึ่งจะต้องเป็นค่า 68h เสมอ
- คอนโทรลไบต์
- แอดเดรสของรีเลย์
- TYP มีค่าเท่ากับ 6 เสมอ หรือ ค่าเท่ากับหมายเลข ASDU นั้นเอง
- VSQ มีค่าเท่ากับ 81h เสมอซึ่งหมายความว่ามีแค่อีเลเมนต์เดียว
- COT มีค่าเท่ากับ 8 เสมอ
- คอมมอนแอดเดรส โดยปกติมีค่าเท่ากับไบต์ที่ 6
- FUN = 255 หมายความว่าเป็นฟังก์ชันโกลบอล หรือทั่วไป
- INF มีค่าเท่ากับศูนย์เสมอ
- Milliseconds+seconds LSB ค่าวินาทีและมิลลิวินาทีในหน่วยมิลลิวินาที ไบต์ต่ำ 
- Milliseconds+seconds MSB ค่าวินาทีและมิลลิวินาทีในหน่วยมิลลิวินาที ไบต์สูง
- IV-bit, 0, minutes 0...59 (6 บิต) (IV=0: Time Valid, IV=1: Time Invalid) 
- SU-bit, 0, hours 0...23 (6 บิต) (SU=0: Standard Time, SU=1: Summer Time)
- Day of week 1...7 (3 บิต), Day of month 1...31 (5 บิต)
- RES 3, Months 1...12 (4 บิต)
- RES 4, Years 0...99 (7 บิต)   
- เช็คซัม มีไว้เพื่อใช้ตรวจสอบความผิดพลาดของเมสเซจ
- อักขระจบ ซึ่งค่าเท่ากับ 16h เสมอ

     มาสเตอร์อาจจะส่งเมสเซจเข้าจังหวะเวลาแบบบรอดคาสต์ หรือเจาะจงตัวรีเลย์ก็ได้ ซึ่งแบบบรอดคาสต์จะใช้หมายเลขแอดเดรสเท่ากับ 255 โดยปกติแล้วมาสเตอร์จะต้องบรรจุเวลา ณ ตำแหน่งที่บิตแรกของเมสเซจนั้นได้ถูกส่งออกไป

 

 

รูปที่ 10 ตัวอย่างการเข้าจังหวะเวลาทั้งแบบบรอดคาสต์ และเจาะจง

  
จากตัวอย่างในรูปที่ 10 โดยปกติแล้วมาสเตอร์จะเข้าเวลารีเลย์ทุกตัวในเครือข่ายในคำสั่งเดียว ดังนั้นจำเป็นต้องใช้การบอร์ดคาสต์โดยการตั้งค่าแอดเดรสไว้ที่ 255 ในส่วนคอนโทรลไบต์ หรือฟิลด์ ก็ต้องตั้งค่าที่ 44h (PRM + Send/No Confirm Expected) เพื่อห้ามไม่ให้สแลฟตอบกลับมา

สำหรับตัวอย่างเวลาจะเท่ากับ 10:27:30.000 ของวันที่ 4 มิถุนายน ค.ศ.1997 ซึ่งจะถูกเข้ารหัสดังนี้ ในส่วนของวินาทีจะแปลงเป็นหน่วยมิลลิวินาที โดยมีช่วงอยู่ที่ 0-59,999 เก็บค่าเป็น 16 บิต แบ่งเป็นไบต์สูง และไบต์ต่ำ ดังตัวอย่างกรณี 30,000 จะเท่ากับ 7530h ดังนั้นไบต์สูงเท่ากับ 75h และ ไบต์ต่ำเท่ากับ 30h

สำหรับส่วนของนาที จะมีช่วงค่าระหว่าง 0-59 และใช้เพียงหนึ่งไบต์บรรจุค่า สำหรับในตัวอย่างนั้นคือ 27 แปลงเป็น 1Bh อีกอย่างหนึ่งเนื่องจากมีจำนวนบิตเหลือดังนั้นจึงได้นำบิตสำคัญสูงสุด (MSB) มาแสดงความถูกต้องของเวลา
    
สำหรับส่วนของชั่วโมง จะมีช่วงค่าระหว่าง 0-23 และใช้เพียงหนึ่งไบต์บรรจุค่าเช่นกัน สำหรับในตัวอย่างนั้นคือ 10 แปลงเป็น 0Ah อีกอย่างหนึ่งเนื่องจากมีจำนวนบิตเหลือดังนั้นจึงได้นำบิตสำคัญสูงสุด (MSB) มาบ่งบอกช่วงเวลาฤดูร้อน (Summer Time) สำหรับประเทศในเขตหนาว ซึ่งตัวบ่งบอกว่าว่าอยู่ในช่วงฤดูร้อนดังนั้นทำให้ค่าในฟิลด์เท่ากับ 8Ah (80h+0Ah)
  
เอกสารอ้างอิง
1. J. Sprague, A. Manson, Technical Manual: IEC870-5-103. VA TECH Reyrolle ACP
2. O. V?h?m?ki, A. Manson, Introduction to IEC 60870-5-103 V1.4. VAMP protection relays Vaasa Electronics Ltd
3. J. Fulcher, An Introduction to Microcomputer Systems: Architecture and Interfacing. Addison-Wesley, Sydney,1989
4. S. Mackay, E. Wright, D. Reynders and .J Park, Practical Industrial Data Network: Design, Installation and Troubleshooting. IDC Technologies, Perth,2004
5. IEC870-5-103 Communication Standards for Substations, Companion Standard for the Informative  Interface of Protection Equipment, Final Draft of International Standard,Revision 4.0,November 5th ,1995